Rozdział 7

Emm.. No tak.. Chcę to jak najszybciej skończyć :>
_____________________________________

Od czasu pocałunku w szpitalu nie odezwałem się do Gerarda ani słowem. Wtedy, kiedy go pocałowałem, po prostu czułem, ze mi to potrzebne. W tym czasie nie miałem nikogo… Zwyczajnie musiałam zapomnieć o całym świecie chociaż na chwilę. Kiedy wszyscy moi znajomi dowiedzieli się o tym, ze wylądowałem w szpitalu i z jakiego powodu to się stało, przestali obwiniać mnie o wszystkie zdarzenia.  Przestali plotkować, że zostawiłem Maxa dla Gerarda… A ja sam pogodziłem się z myślą, że już nigdy nie zobaczę mojego chłopaka.

 ***

Jak w każdy normalny dzień wsiadłem do samochodu i pojechałem do szkoły.  Tam dołączyłem do grupy znajomych, mając totalnie gdzieś co robi i gdzie jest Gerard. Pomógł mi w trudnej chwili, ale teraz kompletnie nie obchodziło mnie co się z nim dzieje. Po prostu nie mogłem uwierzyć w to, ze mogłem zakochać się w kimś takim jak on. Bez względu na wszystko, nadal był nikim. Niestety gdybym przyznał się do tego, co czuję, zostałbym wyklęty, a reputacja, na którą przecież tak długo pracowałem, zostałaby zniszczona w ciągu jednej przerwy. Tak więc, jedynym moim celem w tej szkole było znalezienie się na szczycie, a w sumie już nie brakowało mi do tego zbyt wiele…

Szedłem korytarzem razem z Joshem, kiedy zobaczyliśmy szkolną drużynę sportową, stojącą nad jakimś chłopakiem. Wokół nich zebrała się już dość duża grupa uczniów, ale i tak wiedziałem kto to. Gerard… Znów męczyli go za to jaki jest, choć nikt tak na prawdę nie miał o nim żadnego pojęcia. A przecież gdyby wiedzieli, ze jest on aktualnie najważniejszym człowiekiem mojego życia, zostawiliby go nareszcie w spokoju… W pewnym momencie wszyscy rozstąpili się i odeszli na bezpieczną odległość, nadal obserwując co się dzieje. Brunet leżał na podłodze, a ze skroni wypływała mu bardzo cienką stróżką krew. Chłopak podniósł się z wielkim trudem i rozejrzał dookoła. Jego wzrok zatrzymał się na mnie. W jego oczach wiedziałem smutek, gniew i poczucie zdrady. Wiedziałem, że źle zrobiłem nie pomagając mu. Wystarczyło jedno słowo, żeby go zostawili jednak ja postanowiłem stać i gapić się na jego męczarnie jak inni ludzie, ignorując to jak bardzo go boli. A przecież kiedyś sam ciągle byłem w takiej sytuacji… Byłem pewien, ze przez to wszystko chłopak mnie znienawidzi.  Zobaczyłem jak chwiejnym krokiem ruszył w stronę wyjścia… Nie mogłem patrzeć jak inni śmiali się za jego plecami.

- Kurwa, przecież to go bolało!- krzyknąłem jak idiota do tłumu i podbiegłem do Gerarda.- Gerard!- zatrzymałem się i spojrzałem mu prosto w oczy.

- Czego chcesz?- spytał ocierając krew z czoła.

- Przeprosić… Gerard… Kocham cię- powiedziałem to tak cicho, ze zacząłem wątpić w to czy brunet usłyszał moje wyznanie- Kocham cię, rozumiesz?!- wydarłem się. W końcu wszyscy i tak dowiedzieli by się o tym. Po co miałem ukrywać cos co tak mnie męczyło? Miałem jednak wrażenie, ze nie wziął tego na poważnie. Bez dłuższego zastanowienia przybliżyłem swoją twarz do jego i wpiłem się w wargi chłopaka. Jęknął cicho z bólu, kiedy dotknąłem ręką jego rany, ale po chwili odwzajemnił pocałunek, nie zwracając uwagi na kółko ludzi które zebrało się wokół nas.

- Chodź.- złapałem go za rękę i pociągnąłem do łazienki.

- Teraz będą mieli o czym gadać…- skwitował i zawył z bólu, kiedy próbowałem wytrzeć krew z jego twarzy.

- Trudno. Jak chcą to niech mnie zabiją za to ze pocałowałem się ze szkolną ofiarą. – uśmiechnąłem się delikatnie- Kocham cię.- przysunąłem się do niego, żeby go pocałować.

- Słyszałem to już dziś trzeci raz- stwierdził obojętnie i odsunął mnie delikatnym ruchem ręki.